کاش گل ِ باغچه ی باغچه بان بودم من....

من فریاد میزنم، فریاد میزنم تا نشونم صدای تو را و تو داد میزنی، دادی فراتر ز  ِ فریاد ِ من!

نوای من و تو هرگز نمی رسد به هم، گفتگوی من و تو، گفتگوی کرولال هاست، صداهای نا هنجار و گوشهایی برای نشنیدن...

کاش باغچه بانی¹ بود، با زبانی گویا و دستانی مهربان، یادمان میداد حرف زدن را، شنیدن را و زندگی در کنار مخالف را!