قالب جدید:: میعاد

در فراسوی ِ مرزهای ِ تن‌ات تو را دوست می‌دارم.




آینه‌ها و شب‌پره‌های ِ مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمان ِ بلند و کمان ِ گشاده‌ی ِ پُل
پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده
و راه ِ آخرین را
در پرده‌ئی که می‌زنی مکرر کن.







در فراسوی ِ مرزهای ِ تن‌ام
تو را دوست می‌دارم.




در آن دوردست ِ بعید
که رسالت ِ اندام‌ها پایان می‌پذیرد


و شعله و شور ِ تپش‌ها و خواهش‌ها



به‌تمامی

فرومی‌نشیند
و هر معنا قالب ِ لفظ را وامی‌گذارد


چنان‌چون روحی



که جسد را در پایان ِ سفر،

تا به هجوم ِ کرکس‌های ِ پایان‌اش وانهد...







در فراسوهای ِ عشق
تو را دوست می‌دارم،
در فراسوهای ِ پرده و رنگ.



در فراسوهای ِ پیکرهای ِمان
با من وعده‌ی ِ دیداری بده.