حالا می توانم لباس های سبزم رابیرون بیاورم و سیاه بپوشم

دیگر هیچ فرقی نمی کند

آسمان قد پیاله باشد یا دریا
حتی اگر پشت در خانه ات یک جفت کفش هم ببینم
نمی پرسم دستان چه کسی برایت
یاس و انار آورده بود
می روم حوالی علاقه ی خلوت آن سال ها
می روم دنبال کسی که با من تا نور می اید
با من تا ستاره
با من تا دربند ، تا دریا
می روم و دیگر نمی پرسم
سهم من از این همه سبز که سرودم چیست

؛
حالا می توانم لباس های سبزم رابیرون بیاورم
و سیاه بپوشم