گاهی که صبح و ستاره ها به دیدنم می ایند

گاه گاهی که صبح و ستاره ها به دیدنم می آیند و آسمان بنفش می شود ؛ حس میکنم که چه نسبت نزدیکی با کلمه دارم ، صبح دم که بیدار میشوم یادم می آید که چشم هایم لای خواب دیشب جا مانده است  وقت صبح بخیر می فهمم که لهجه ام هم سبز شده ! نکه سبز رنگ امید او باشد ها !! نه اصلا ! حالا حتی سبز هم می نویسم ، دستم هایم بوی ترانه گرفتند و ذهنم تهی شده .. دلم می خواهد برای آینه گریه  ؛ میدانی چه قدر تا دی ماه بعدی روز مانده ؟! نه ! نه ! ، اگر همین فردا بمیری؛ کدامین آسمان ، کدامین خدا برایت سیاه می پوشد ؟ چه کسی می پرسد چند سال قبل از مرگش مرده بود ؟ می دانی ؟! نه نمیدانی !

راستی ! امروز پنج شنبه است، ولی نه مثل تمام پنج شنبه هایی که قد می کشند و جمعه می شوند ..