ــطاقت انگیز .. داستان کوتاه اثر خودمــ .

 … این بار هم مردم شهر همه در کنار هم و من هم در کنار آخرین شیشه مترو .…. بک نفر آواز می فروحت ….. یک نفر لباس ….. ما بقی مرفتند و می آمدند ؛

من هیچ چیز نمی خواندم و هیچ کسی هم مرا نمی خواند .

 .. صدای دیگری نیز بود ؛ فرشته ای آن سوی سیم ها؛ آسوده نشسته بود و تمام ایستگاه های دنیا را به هم می بافت و مدام نامشان را برای این مردم بی نام تکرار میکرد که مبادا آنسوی مقصد پیاده شوند

! ایستگاه فٍلان ؛
ایستگاه فولانی ..

مسافرینی که قصد عظیمت به فولان جا را دارند در ایستگاه فٍلان پیاده شوند .. … فقط همین .

همه فقط میرفتند.. ؛ که مبادا نرسند …

به راستی ایستگاه ها را دیده ایـــــد ؟؟

چه قدر تنهایند ؛ هیچ کس حتی حوالیشان نمی ماند ؛ اینجا هرکسی که بی آید ، می خواهد برود … آه که چه سرنوشته طاقت انگیزی !!!! ایستگاه آخر چه ؟ از آنجا به کجا می روند ؟(یم)

{ام،ای،ود،یم،ید،ند… رفـت!.} ؛

هنوز نشناختمش ؛ بعد شما بگویید : دنیا جای غریبی نیست! حق دارید ، حتی اگر قسم بخورم که در تمام ایستگاه های عالم تنها بودم و تمام مردم را می دیدم اما کسی مرا ندید؛ حق دارید؛ ولی من آنقدر دیدمش آنقدر نگاهش کردم که این زمان بی زبان ! گذشت و عاقبت آنسوی مقصد پیاده شدم.