درد و دلی از خانه ی خدا از زبان احمد انصاری . ( از مسجدالحرام)..

سلام علیکم:

دوستان این ایمیل رو ایشون برای من از کنار خونه خدا فرستادند و به فارسی تایپ کردم، ببخشید اگر مشکلی در تایپ اون هست، بخونید قشنگه

به نام صاحب این خانه که روبرویش نشسته ام
درود برآخرین پیامبرش
ودرود برروان پاک شهدا که با خون خود اسلام رابه امروز زنده نگه داشتند.
سلام به همکلاسی های عزیز
صدای من را از مکه می شنوید. از جوار خانه ی خدا
می خوام چند کلمه از اینجا با شما سخن بگم، از سرزمین وحی

بگذارید کمی از حال و هوای اینجا باتون بگویم.

 لازم است مقدمه چینی کنم تا حق مطلب به خوبی ادا شود

وقتی خبردار شدم که برای عمره دانشجویی انتخاب شدم از طرفی بی نهایت خوشحال شدم، از طرفی خیلی متعجب. تعجب بخاطر اینکه خودم را لایق این سفر نمی دانستم
می گفتم خدا می خواد درسی به من بدهد. شده مرا تا پای پرواز می برد ولی به شهر خودش راه نمی دهد
تا آن لحظه که چشمم به مسجد پیامبر افتاد به این ذهنیت اعتقاد داشتم و هرلحظه ای منتظر اتفاقی بودم
سخن کوتاه کنم
این را داشته باشید تا به نتیجه برسیم


ما به مدینه آمدیم. شهر پیامبر، شهر غم، شهر ظلم بعد از رسولش، شهری که در آنجا بود که هنوز پیکر پیامبر دفن نشده بود که آن شورای نحس تشکیل شد

شهری که خانه فاطمه اینجاست. شهری که میدان جنگ های صدر اسلام است، شهری که هر وجب از خاک آن حکایت از داستانی عظیم دارد
نمی دونید چقدر سخت است از مسیری وارد مسجدالنبی بشوید که همین جا بود که دستان علی را بسته بودند و به زور شمشیر برای بیعت می بردند
نمی دونید چقدر سخت است قدم بر خاکی بگذاری که درست همین جا بود که فاطمه قصد نفرین آن نامردمان را کرد که علی فریاد زد: سلمان جلوی فاطمه را بگیر که اگر دست به نفرین بردارد زمین و زمان کن فیکون می شود.
چقدر سخت از پشت دیوارهای بقیع بارگاه خاکی امام صادق را زیارت کنی، تنها چیزی که انسان را تسکین میداد، شکایت در محضر پیامبر بود
کسانی که مدینه نرفتند این جمله من رو بخاطر داشته باشند و کسانی که رفتند تاییدم کنند:
سخت ترین لحظه این سفر وداع با مدینه است
وداع با این ها که گفتم
تلخی این وداع را به شیرینی زیارت کعبه تسکین دادیم
خلاصه می گویم، ما به مکه رسیدیم، سرزمین وحی
بلافاصله برای بجا آوردن اعمال عمره با لباس احرام به مسجد الحرام رفتیم
هنگام ورود مدیر کاروان از ما خواست که تا وقتی او نگفته سرمان پایین باشد

این شد که سربه زیر به دنیال مدیرکاروان راه افتادم. مسیری را که عبور کردیم بعدا متوجه شدیم که کجا بوده، مدیر ایستاد. احساس کردم وارد صحن اصلی شدم، حس عجیبی داشتم. لحظه شماری میکردم تا مدیر کاروان به این انتظار پایان دهد.

بالاخره وقتش شد. بلند گفت: سرتون رو بیارید بالا

از احساسم نمی تونم براتون بگویم. همین را بگویم که مات و مبهوت فضا بودیم

بی اختیار همگی به سجده افتادیم، سجده ی گریه و زاری حال و هوای آن قسمت از مسجدالحرام را عوض کرده بود

 چند دقیقه به همان حال گذشت تا برای اعمال که اولین ان طواف بود رفتیم

دوستان، الان که در مسجد الحرام نشسته ام و این متن را برای شما می نویسم جسارت میکنم و از خداوند عاجزانه میخواهم که تک تک شما این لذت را در همین دوران دانشجویی در جوانی بچشید

خدایا میدانم که علت این سفرم این بود که بار گناهم آنقدر سنگینی میکرد که مجبور شدی تلنگری به این بنده ی غافلت بزنی تا شاید، شاید، شاید به خود بیاید و خود را از لجن زار گناه بیرون بکشد

پایان این نامه با نماز صبح مقارن شد

صدای اذان می آید

التماس دعا

ساعت 4:25 صبح به وقت مکه

مسجدالحرام

التماس دعا