درباره ی الی

امروز در حالی به سراغ دیدن این فیلم رفتم که حرفهای زیادی مبنی بر جالب نبودنش شنیده بودم ولی خب، در 5 دقیقه ی اول داستان هم فهمیدم چرا چنین قضاوتی راجع به فیلم شده...

 فیلم نامه، دیالوگها، بازیگران و محیط این فیلم به حدی مناسب و  طبیعی انتخاب شده بود که از لحظه ی اول نمیتوانست انتظارات کسانی را برآورده کند که به هدف دیدن یک فیلم کلیشه ای و شاد به آنجا آمده اند، چیزی که با دیدن اسم بازیگران این فیلم به ذهن همه میرسد. تمام بخشها و لحظه لحظه ی فیلم با یک هدف قبلی کار شده طوری که بیننده بعد از گذشتن حدوداً یک پنجم فیلم خود را کاملاً هم احساس تک تک افراد داستان و به نوعی درگیر ماجرا احساس میکند،آنچنان که پائولو کوئیلو در جایی پاسخ سوال کسی را که از او میپرسد یک روایت خوب از ی کداستان چه روایتیست و او پاسخ میدهد آن روایت که در عین سادگی داستان بتواند مخاطب را با خود همراه کند.با پیش رفتن داستان و رسیدن به پایان شما خود هم نمیدانید چگونه حقایقی را که دوست نداشته اید قبول کنید، پذیرفته اید،

یکی دیگر از امتیازات این فیلم شخصیت پردازی آنست، شما هرگز بعد از دیدن این فیلم نیمتوانید بگویید که هیچ کدام از بازیگران کم اهمیت تر از دیگری بوده اند، و مهم تر از همه، نتیجه ی تلاش عوامل این فیلم برای تهیه ی داستانی بوده که نه تنها به شعور بیننده توهین نمیکند، بلکه در صحنه ی آخری که از این فیلم میبینید مخاطب را به فکر فروبرده و وادار به قضاوت میکند،. این فیلم به راستی هیچ حرفی برای منتقدان باقی نگذاشته، چه بسا، منتقدانی که پیشتر آثاری مثل اخراجی های دو را نقد کرده اند به تمجید این اثر پرداخته و از آن را یکی از قویترین آثار ساخته شده در سینمای ایران میدانند.

و در انتها : ممکنست برای کسانی که از دسته فیلمهایی مانند اخراجیهای 1 و 2 استقبال میکنند، این فیلم چندان جالب به نظر نرسد.، چون برعکس آنها، کاملاً از روندی منظقی برخوردارست.