ولادت امام محمد تقی (ع)

بشارتت باد، ای آسمان آبی!

بشارتت باد، ای زمین سبز!

بشارتت باد ای «مدینه» عشق!

بشارتت باد ای خطه «توس»!

بشارتت باد ای سلطان خراسان، ای علی بن موسی علیه‏السلام !

بشارتت باد آمدن فرزند؛ فرزندی که در همه آفاق یگانه است! باعظمتی به وسعت تمام آسمان‏ها، که هیچ معمّایی برایش غامض و هیچ علمی برایش دشوار نیست.

فرزندی که آسمان، به سخاوت دست‏هایش غبطه خواهد خورد!

فرزندی که با حضور سبز خود، مسیر امامت را تا رویش اولین سپیده موعود، ادامه خواهد داد!

فرزندی که نخوتِ مستبدّان را با بردباری علم خود، خواهد شکست.

و چرخه آوازه‏اش، حیرتیان لاهوت و ناسوت را مفتون خویش، خواهد کرد!

... با تمام خردسالی‏اش، خاک پای «ابن الرضا» را آسمان، سُرمه خواهد کرد و زمین، شکوفه‏های گیلاس را به پایش خواهد افشاند!

دست‏هایش که سخاوتمندترین فصل سبز هستی‏اند، آسمان را با قنوتش، زمین را با نگاهش، مسکینان را با ملاطفتش و درماندگان را با اجابتش، مثل نسیم بهاری، خواهد نواخت و عشق، در حوالی نگاهش، به اوج هیجان خواهد رسید. صبرِ تمام محافل و مجالس، با نام مبارکش آذین خواهد شد و با وجود خُردسالی، پیران راه را راهنما خواهد بود!

چشم‏ها به نگاه مهربانش و قلم‏ها به نجوای آسمانی‏اش، دوخته خواهد شد!

به قامت آسمانی‏اش، هستی تواضع خواهد کرد و بر قدوم مبارکش، عرش، حریر عاطفه خواهد گسترد!

می‏آید، تا ادامه دهنده وقار پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، صبر علی علیه‏السلام ، معصومیت زهرا علیهاالسلام ، سخاوت حسن علیه‏السلام ، شهامت حسین علیه‏السلام ، عبادت سجاد علیه‏السلام ، علم باقر علیه‏السلام ، حلم صادق علیه‏السلام ، مظلومیت کاظم علیه‏السلام و کرامت رضا علیه‏السلام باشد!

می‏آید، تا شور ولایت را در نگاه تک تکِ ستاره‏ها بدمد!

می‏آید، تا شوق سخاوت را در سینه تک تک ابرها بکارد!

می‏آید، تا نبض دست‏های خالی را با تبسّم‏های آکنده از مهربانی، پیوند بزند!

می‏آید، تا تمام نگاه‏های فقیرانه را با نسیم یادش، بنوازد!

می‏آید، تا یگانه فرزند روزگار خویش باشد که حتی آینه‏ها به زیبایی و کمالش رشک می‏برند! درود بر آمدنش! درود بر لحظه‏های سبز شادمانی! درود بر لحظه‏های بلورین تولّد! درود بر آمدنش که سبزترین نهال «امامت» خواهد بود و در سایه‏سارش، آسمان، خستگی از تن خواهد زدود!

درود بر زیبایی زندگی‏اش که جاری‏ترین لحظه‏های سخاوت را با «یا اَجْوَد الاَجْوَدینْ» تفسیر کرد!

و درود بر آمدنش که ما را به بهاری جاودانه، بشارت می‏دهد!

مولاجان! خوش آمدید.