دوست ؛ دوستی ؛ دوست داشتن ..

امروز که تو خیابون که با خودم فکر میکردم رو بیلبردای خیابون ولی عصر یه چیزی دیدم.
این جور نوشته بود :

به موسی (ع) لقب کلیم الله را داده بودند چون بسیار با خدا ; سخن میگفت ...البته منظورش این بود و این قدر  ساده ننوشته بود...

اگه مام( ما هم) به نحوه صحبت کردنمون با یکدیگه دقت کنیم ، می بینیم که با کسانی بیشتر صحبت میکنیم(میل صحبت داریم) که بیشتر دوستشون داریم .

موضوع صحبتم فرق نیکمه ، دلمون میخواد بیشتر صحبت کنید ..این خواستن دل یه نشانه محبتی بسیار آشکاره و معمولا هم کسی که بیشتر طرف مقابل رو دوست داره کمتر صحبت میکنه و بیشتر دوست داره که بشنوه

بر عکس اینک هست ..خیلی ساده
با لغاتی که همه معنی پیچش رو میدن خواهان کوتاه کردن صحبت میشم(کاملا طبیعی)و میگذزیم..

احتمالا خیلی ها تو دلمون میگیم : این که معلومه ..

خلاصه اینکه همیشه اینجور وقتیه آدم کسیو که دوست داره حاظره هر جوری که هست سر صحبت رو باز کنه ..فرقی هم نمیکنه چی با شه..این جوری که مشه خیلی راحت بفهمیم چی کسانیو واقعا بیشتر دوست داریم و بلعکس .

کی کران گیرد ز رنج دوست دوست
رنج مغز و دوستی آن را چو پوست
نی نشان دوستی شد سرخوشی
در بلا و آفت محنــــــــــــــــت کشی

برگرفته از نوشته های خیلی وقت پیش در وبلاگ خودم :

لینک