تصویر ولی نصر هموطن ایرانی ، مشاور اوباما رئیس جمهور آمریکا

       یه سر به ادامه مطلب بزنین ...مرسی       

                 

                     ایرانی هرجا باشد می تواند-غیر از ایران الان    

  آقای ولی نصر ، مشاور رئیس جمهور آمریکا در سال۲۰۰۹ (سمت راست)

۶اسفند ۱۳۸۷-پیشنهاد سیدولی رضا نصر به اوباما 

تعامل با ایران، نیازی به روابط پرهزینه امریکا با همسایگان عرب ایران ندارد. به جای نظامی کردن خلیج فارس و تقویت اتحاد ضعیف و لرزان علیه ایران، امریکا باید به سوی یک سیستم امنیت منطقه یی جدید حرکت کند.
چهل و چهارمین رئیس جمهور ایالات متحده پس از انتصاب خانم دکتر «والری بومن جارت» به سمت هماهنگ کننده قوا در کاخ سفید، سرانجام دکتر «سیدولی رضا نصر» را به عنوان مشاور امور خاورمیانه خویش برگزید. با این انتصاب، دومین چهره ایرانی به جمع تصمیم سازان کاخ سفید افزوده شد.

آشنایی با سوابق و اندیشه های ایشان می تواند به شناخت و درک رویکرد آتی کاخ سفید در قبال ایران و خاورمیانه کمک کند. «سیدولی رضا نصر» در سال 1960 (1339) در تهران متولد شد. وی فرزند «سیدحسین نصر» فیلسوف معروف ایرانی و مورخ علم است.

ولی نصر دکترای روابط بین الملل خود را از انستیتو تکنولوژی ماساچوست (MIT) دریافت کرد و تاکنون در دانشگاه های مختلف امریکا از جمله؛ مدرسه عالی نیروی دریایی، دانشگاه استنفورد، دانشگاه سن دیه گو در کالیفرنیا، دانشگاه تافتس، مرکز مطالعات خاور نزدیک گوستاو ای. فان گرونباوم در دانشگاه کالیفرنیا، و دانشگاه هاروارد تدریس کرده است.

«سیدولی رضا نصر» روابط نزدیکی با حزب دموکرات دارد و مشاوره به هیلاری کلینتون، همکاری با «دنیس راس» دیپلمات برجسته امریکا در امور خاورمیانه، و عضویت در شورای روابط خارجی امریکا (CFR) در سوابق وی دیده می شود. ولی نصر به خاطر نگارش کتا ب ها و مقالاتی درباره مذهب شیعه، چهره یی شناخته شده در غرب محسوب می شود. او هم اکنون استاد روابط بین الملل در «دانشگاه تافتس» و عضو «شورای روابط خارجی» امریکا و عضو وابسته به «مدرسه جان اف.کندی» دانشگاه هاروارد است.

«سیدحسین نصر» در پاره یی از محافل مطبوعاتی ایران به عنوان فیلسوف سنت گرا شناخته می شود. ولی نصر همچون پدرش به تحلیل دین اسلام و کارکردهای آن در عصر مدرن یا پست مدرن علاقه مند است و این یکی از وجوه اشتراک خط مشی علمی آنهاست. وجه اشتراک دیگر آنها برقراری ارتباط با کانون قدرت سیاسی است.

«سیدحسین نصر» با دربار پهلوی در ارتباط بود و فرزندش با کاخ سفید. تفاوت عمده یی که بین پدر و پسر وجود دارد این است که پدر بیشتر در عرصه فلسفه صاحبنظر است و پسر در عرصه سیاست و روابط بین الملل.

«سیدولی نصر» استاد سیاست های خاورمیانه و جنوب آسیا در مدرسه عالی نیروی دریایی امریکاست. او از استادان عالی رتبه مطالعات خاورمیانه در شورای روابط خارجی و متخصص در زمینه اسلام سیاسی است. «سیدولی رضا نصر» مولف چندین کتاب و مقاله درباره اسلام و سیاست در هند و پاکستان است.

ولی نصر در آبان ماه 1385 در توصیه به دولت جنگ طلب و افراطی «جرج بوش» گفت؛ «ما به همکاری با ایران به عنوان قدرتی جدید نیاز داریم.» (روزنامه سرمایه؛ 6/8/1385) او بر این باور است که «تهران امروز از «قدرت نرم» فوق العاده یی در خاورمیانه بهره مند است.»

ولی نصر در هنگامه سفر آقای احمدی نژاد به عراق در تحلیل نقش ایران در عراق مدعی شده بود؛ «ایران به دنبال حفظ منافع ملی خود در عراق است که به معنای عراقی دوست، نرم و قابل انعطاف، کنترل شده توسط شیعیان و شریک تجاری است. ایران در تلاش است گروه های بعثی در عراق به قدرت نرسند.»

ولی نصر در مورد میزان موفقیت و کارایی سیاست «مهار ایران» معتقد است؛ «مهار ایران یک ایده جدید نیست، اما انتظاراتی که واشنگتن از آن دارد تازه است.

از آغاز حیات جمهوری اسلامی دولت های دموکرات و جمهوریخواه، سیاست ها، دکترین ها و طرح های گوناگونی را برای تعدیل این حکومت دینی اجرا کردند. با این وجود، برای دولت بوش، مهار ایران راه حل مشکلات گوناگون خاورمیانه است. در این راستا دولت های عرب دور هم جمع شده اند تا یک دولت کارآمد را در عراق ایجاد کنند، زیرا نگرانند سقوط بغداد، نفوذ ایران را در آنجا تحکیم بخشد. نگرانی از تفوق شیعه در منطقه، عربستان سعودی و مصر را متقاعد ساخته است تا به شدت به مهار حزب الله کمک کنند.

طبق این برنامه، اسرائیل و دشمنان قدیمی عرب آن که منافع مشترکی در لطمه زدن به قدرت ایران و متوقف ساختن حماس دارند، به پرونده اسرائیل و فلسطین باز خواهند گشت.

این امر، تمرکز خاورمیانه را از مساله پیچیده و کهنه فلسطین به فشار بیشتر بر تهدید ایران تغییر خواهد داد... یک مشکل وجود دارد؛ استراتژی مهار واشنگتن اشتباه و مضر است. این راهبرد نمی تواند به نحو موثری اجرا شود و این قضیه احتمالاً مسائل دیگر را وخیم تر خواهد کرد. عناصری که برای مهار موفقیت آمیز نیاز است، موجود نیست... برای نزدیک به نیم قرن، جهان عرب، ارتش عراق را به عنوان بزرگ ترین حافظ خود تلقی می کرد.

با توجه به از بین رفتن و برچیده شدن این نیرو در 2003، در حال حاضر ایالات متحده تنها قدرت در خلیج فارس است که می تواند از نظر نظامی ایران را مهار کند. پذیرش این موضوع که این مسوولیت به نحو موثری می تواند شمار زیادی از نیروها را در منطقه مهار کند، مبهم است. با توجه به احساسات ضدامریکایی که امروزه بر سراسر خلیج فارس سایه افکنده است، هیچ یک از کشورهای منطقه به جز کویت از استقرار مجدد شمار زیادی از نیروهای امریکا در خاک خود حمایت نمی کنند.

از این رو، واشنگتن به بازیگران ضعیف منطقه برای مهار یک ایران خیزش یافته که به لحاظ وسعت، جمعیت و اقتصاد بزرگ ترین کشور خلیج فارس است، تکیه خواهد کرد. حتی فروش سلاح های عمده به کشورهای حاشیه خلیج فارس این واقعیت را تغییر نخواهد داد.» ولی نصر در مورد «واقعیت های خاورمیانه» بر این باور است که در نهایت موجب شکست «پندارهای جنگ سرد امریکا» خواهد شد. او درباره «این تصور که ائتلاف امریکا، اعراب و اسرائیل می تواند ایران را مهار کند»، می گوید؛ «در عوض افغانستان، عراق و لبنان را به درون ناآرامی های بزرگ تری فرو خواهد برد، افراطی گری اسلامی را شعله ور خواهد ساخت و امریکا را به حضور طولانی مدت و پرهزینه در خاورمیانه متعهد خواهد کرد.

خاورمیانه منطقه یی است که بی وقفه علیه خودش دچار چنددستگی و تفرق شده است... امروز، خاورمیانه بیش از آن زمان دچار شکستگی شده است. اکنون در امتداد فرقه گرایی، هیاهو و جنجال برای جلوگیری از تسلط شیعه نیز آغاز شده است. مجدداً به نام تعادل قوا، سیاست امریکا در منازعات منطقه پهلو گرفته است. از این رو، تنش ها را وخیم تر و شکاف ها را وسیع تر کرده است... به جای تاکید بر احیای تعادل قوای قبلی، امریکا باید آنقدر عاقل باشد تا یک همگرایی موثر را ایجاد و چارچوب جدیدی را تعمیق بخشد که در آن همه قدرت های مرتبط، سهمی در ثبات وضع موجود داشته باشند.

ایران، به رغم ذهنیت عمومی درباره آن، یک قدرت موعودباور مصمم به برهم زدن نظم منطقه زیر عنوان ستیزه جویی اسلامی نیست. ایران یک قدرت در حال رشد است که به طور معمول به دنبال نشان دادن تفوق پیرامون خود است. از این رو، امریکا باید شرایطی را ایجاد کند که در آن ایران از محدود ساختن بلندپروازی های خود و پیروی از هنجارهای بین المللی، منافعی را کسب کند.»

ولی نصر به همراه «ری تکیه» طی مقاله یی که در شماره ژانویه و فوریه 2008 مجله معتبر «فارین افرز» منتشر شد، در مورد ضرورت تعامل با ایران نوشت؛«اعتماد واشنگتن برای احیای مجدد روند صلح خاورمیانه به عنوان رکن اصلی مهار ایران با مشکل مواجه است... تعامل با ایران در حالی که قدرت فزاینده آن را از طریق یک توافق امنیتی منطقه یی کنترل می کند، بهترین راه ثبات در عراق است، خشم متحدان عرب امریکا را فرو خواهد نشاند، به روند صلح اعراب- اسرائیل کمک می کند، و حتی جهت جدیدی به مذاکرات در مورد برنامه هسته یی ایران خواهد داد.

از آنجا که این رویکرد شامل همه بازیگران مربوطه است، قابل دوام بوده و این راهبرد برای امریکا در خاورمیانه دشواری کمی دارد.» ولی نصر در ارزیابی سیاست دولت نومحافظه کار بوش در قبال ایران، نگرانی اعراب از نفوذ و قدرت ایران و اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی می نویسد؛ «بزرگ ترین اشتباه این است که دولت بوش به طور اساسی معتقد است ایران نمی تواند یک بازیگر سازنده در یک خاورمیانه باثبات باشد و رفتار آن از طریق دیپلماسی سازنده نمی تواند تغییر یابد.

ایران مانند روسیه و چین، یک قدرت در حال رشد که به دنبال تبدیل شدن به یک دولت محوری در منطقه باشد، نیست. یکی دیگر از اشتباهات واشنگتن این فرض است که می توان ایران را مانند اتحاد جماهیر شوروی سابق، مهار کرد و مدل «جنگ سرد» را برای خاورمیانه به کار گرفت... دیوار مهار امریکا درست باید از عراق عبور کند و در نتیجه به طور اجتناب ناپذیری این کشور که خط مقدم رویارویی ایران و امریکا است را بی ثبات خواهد کرد. راهبرد دولت بوش از درک دیدگاه های گوناگون دولت های عرب بازمانده است. رژیم های عرب درباره ایران نگرانند؛ اما در عین حال آنها بدون استثنا هم نیستند... حتی در میان منطقه خلیج فارس اجماع ضدایرانی وجود ندارد. به جز بحرین، کویت و عربستان سعودی، به عنوان نمونه، قطر و امارات عربی متحده از مساله اقلیت شیعه رنج نمی برند و از روابط اقتصادی گسترده با تهران که از اواسط دهه 1990 آغاز شده است، بهره می برند.

گرچه تا مواجهه با ایران فاصله زیادی وجود دارد اما آنها نگران پیامدهای افزایش تنش میان ایران و ایالات متحده امریکا هستند.» «گفت وگو، مصالحه و تجارت»، رهیافت پیشنهادی «ولی نصر» برای تعامل و مهار ایران است. ایشان در رویکردی تعامل گرا بر این باور است که تهران و واشنگتن دارای منافع مشترکی هستند که در صورت تعامل و اعتمادسازی محقق خواهد شد. ولی نصر در همین ارتباط می نویسد؛ «تصدیق و اذعان دولت امریکا به اینکه ایران در واقع منافع مشروع و نگرانی هایی در عراق دارد، در نهایت می تواند دو کشور را به درک اینکه آنها اهداف مشابهی دارند، سوق دهد.

هر دو کشور، خواستار وحدت سرزمینی عراق و جلوگیری از جنگ داخلی که سراسر منطقه خاورمیانه را در بر خواهد گرفت، هستند. ازسرگیری روابط اقتصادی و دیپلماتیک میان ایران و ایالات متحده و همکاری در مورد عراق، می تواند سرآغاز توافق نهایی باشد که برنامه هسته یی ایران را تابع تعهدات این کشور تحت معاهده منع گسترش سلاح های هسته یی کند. اگر ایران از روابط تجاری و امنیتی مناسبی با امریکا برخوردار و در منطقه خود آسوده باشد، ممکن است تعامل بیشتری را در عرصه بین الملل بپذیرد.

تعامل با ایران، نیازی به روابط پرهزینه امریکا با همسایگان عرب ایران ندارد. به جای نظامی کردن خلیج فارس و تقویت اتحاد ضعیف و لرزان علیه ایران، امریکا باید به سوی یک سیستم امنیت منطقه یی جدید حرکت کند.

این سیستم باید همه بازیگران محلی را در خود جای دهد و مبتنی بر آن باشد. در میان سایر موارد، باید پیمانی که از مرزهای منطقه حمایت کند، معاهدات کنترل تسلیحاتی که طبقه بندی خاص سلاح ها را ممنوع کند، یک بازار مشترک یا منطقه آزاد تجاری، و یک مکانیسم برای قضاوت در مناقشات وجود داشته باشد.»

منبع: اعتماد