من هنوز منتظرم

 

من یه جای دور  نشسته بودم 

زخمی بودم 

خسته بودم   

نمی خواستم که بمونم 

که به لب نرسه جونم 

تا اینکه 

تو رسیدی من رو تو( دچار ) 

نا امیدی دیدی 

اومدی نشستی پیشم 

گذاشتی مرهم رو زخمم 

گفتی که غصه نخور 

ما هستیم با هم 

دلم خواست که تو بشی یارم 

مونس و عزیز و غمخوارم 

روزگار گذشت 

من تو رو می دیدم  

مثل  

نسیم صبحگاه 

مهربون بودی و زیبا 

من تو رو هر شب  

می دیدم  

توی رویا 

عاقبت یه روزی  

دلم رو زدم به دریا 

به تو گفتم : 

بگو که پیشم میمونی 

تو که هستی  

نور این ظلمت نورانی 

با یه لبخند آسمونی  

مثل بارون مهربونی 

تو بمون  

تو که 

لیلی گمشده ی   

این آشیونی 

اما تو چیزی نگفتی 

من هنوزم خیره به لب های توام 

من هنوزم خیره به چشم های توام 

من هنوز  و  من هنوز 

منتظرم 

۱۴ آذر ۸۷ 

ساعت ۳:۳۰

قابل  توجه  دوستانی  که به  من  گفتن  شعر های  تو  وزن  و قافیه نداره   

دوستان عزیز  

سبک شعری من  شعر سپید هستش  و نیاز به هیچ وزن و قافیه ای نداره   

                                                               با تشکر از اینکه می خونید