قطاری که به مقصد خدا می رفت...

                                       قطاری که به مقصد خدا می رفت.  

 

قطاری که به مقصد خدا میرفت لختی در ایستگاه دنیا توقف کرد....  

(رو ادامه مطلب بزنید خیلی زیباست.)

پیامبر رو به جهانیان کرد و گفت:

   مقصد ما خداست

کیست که با ما سفر کند؟

کیست که رنج و  عشق را توامان بخواهد؟

کیست که باور کند دنیا ایستگاهی است تنها برای گذشتن؟

کیست که...

و قطار همچنان بسوی خدا می رفت.

قرن ها گذشت اما از بیشمار آدمیان جز اندکی بر آن قطار سوار نشدند.

از جهان تا خدا هزار ایستگاه بود.

در هر ایستگاه که قطار میایستاد کسانی سوار و پیاده می شدند.

قطار می گذشت و سبک تر می شد زیرا سبکی قانون راه خداست.

قطار به ایستگاه بهشت رسید.

پیامبر گفت:اینجا بهشت است مسافران بهشتی می توانند پیاده شوند.

اما اینجا ایستگاه آخر نیست.

مسافرانی که پیاده  شدند بهشتی شدند.

اما اندکی باز هم ماندند و قطار دوباره به راه افتاد.

....و بهشت جا ماند.

آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت:

درود بر شما راز همین بود.آن که مرا میخواهددر ایستگاه بهشت پیاده نخواهد شد.

آن هنگام که قطار به ایستگاه آخر رسید  دیگر نه قطاری بود و نه مسافری...........  

این ما ومنی جمله ز عقل است و عقال است*در مجلس رندان نه منی هست و نه مایی

چقدر زیباست قطره ای از دریا شدن ... نهایت عشق همینه. 

و خوشا به حال اونکه عاشقه.