این دربی بار فنی نداشت!

کارت زرد و حاشیه داشت اما... از این همه دارایی که البته قابل ستایش نیز هست، چه نتیجه ای می تــــوان - بخوانید باید- گرفت؟

     -----------------------------------------------------------------------------------------

نوشته‌ای از کوروش تاج- آفتاب

---

▪ دربی شصت وپنجم ۱۳ موقعیت گل داشت.

▪ شوت و تیر دروازه و گل داشت.
▪ کریمی و برهانی داشت.
▪ اشتباه داوری داشت.

کارت زرد و حاشیه داشت اما... از این همه دارایی که البته قابل ستایش نیز هست، چه نتیجه ای می توان - بخوانید باید- گرفت؟ آیا موقعیت گل، به هر شکل و بر هر اساس که باشد دلالت بر «بار فنی» می کند؟ و آیا به این دلیل ابلهانه که چون این دربی نسبت به دربی های قبل آمار بهتری داشته است، می توان آن را- آنگونه که برخی دوستان ذوق زده شده اند و می گویند- یک «سوپر دربی» خواند؟

اگر این یک سوپر دربی بود، با بارفنی بالا، برای میلان و اینتر یا مصاف رئال با بارسلون و دیگر دربی ها باید چه عنوانی را برگزید؟ و اگر نهایت خواست و توقع ما از ۲ تیمی که در نزدیک به ۶ ، ۷ میلیارد تومان خرج هر کدامشان شده است، همین باشد که دیدیم، چگونه می توان این دایره «از خود متوقع بودن» را گسترانید و به واژگان رشد و پیشرفت فکرکرد؟
بله! مطابق این دیدگاه، اعتقاد نگارنده بر این است که دربی ۶۵ تنها در قیاس، چند دربی قبلی «زیبا»تر بود و در عین زیبایی، «بارفنی» نداشت. آری «بارفنی» و بازی زیبا ۲ مقوله مرتبط اما مجزا از همدیگرند، زیرا همیشه - مثل همین دربی ای که دیدیم- این طوری نیست که بازی زیبا «صرفاً» متأثر از بارفنی و برنامه مربیان باشد. حال برای روشن تر کردن این استدلال لازم است تا بار دیگر نگاهی به ستاره هایی که در میدان بودند بیاندازیم.
کریم باقری به عنوان یکی از «گلزن ترین» هافبک فوتبال جهان در کنار مرد سال آسیا و بازیکن اسبق بایرن مونیخ بازی می کرد و حضور نیکبخت «سوپر استار» و بهترین هافبک وسط های شمال ایران ظرف یک دهه گذشته چنان دست قطبی را باز گذاشته بود تا بتواند بهترین خارجی لیگ ایران یعنی پترویچ را بیش از یک نیمه روی نیمکت ذخیره ها نگه دارد.

کمی جلوتر یکی دیگر از خارجی های خوب لیگ ایران بازی می کرد و در ادامه دیکارموی ۵۰۰ هزار دلاری نیز به او ملحق شد.در طرف مقابل هم جباری، اکبرپور، کاظمی، برهانی و... ستاره بودند که بسیاری شان صرف نظر از درخشش در لیگ و انتخاب به عنوان «بهترین» ها تجربه بازی و حضور در تیم ملی کشورمان را نیز دارند، لذا، با توجه به انبوه ستاره ها و نیز امکانات مالی و شرایط کیفی مربیان ۲ تیم و حمایت رسانه ها نمی توان آنچه در دربی ۶۵ اتفاق افتاد را غایت و نهایت شمرد.
مهمتر از آن اینکه اگر نحوه وقوع بسیاری از موقعیت ها و به خصوص هر ۲ گل این بازی را مورد بررسی قرار دهید خواهید دید که هنر ستاره ها به کار تیمی ۲ تیم که یکی به شیوه تیم های میثاقیان ۱۱ نفری توی هیجده قدم خودی اردو زده بود و دیگری به سیاق تیم دوره پروین با بکش زیرش دنبال مساوی می گشت می چربید. آری اینکه جباری از لای یک پرس ۶ نفره پاس گل می دهد و یا کریمی با وجود مراقبین ویژه گل می زند و با یک پا دو پا و کارهای انفرادی برای خودش موقعیت می سازد نه به معنای «بارفنی» و کار تیمی که برداشت حداقلی ۲ تیم بزرگ از ستاره هایی است که برای خریدشان چند برابر بیشتر از سال های گذشته هزینه کرده اند. 

در واقع اگر برهانی و توره در ۲ سمت میدان تنها نبودند و یا در یک و فقط یک صحنه می شد در حضور مدافعان حریف، کار ترکیبی از سوی تیم صاحب توپ ملاحظه کرد حق اظهار نظر پیرامون بارفنی به وجود می آمد، اما وقتی همه چیز خلاصه شده بود در یکی، دو برنامه ساده و البته محتاطانه نباید این عبارت مهم، «بارفنی» را مورد استفاده قرار داد و تماشاگرانه دربی ۶۵ را تفسیر و تحلیل کرد.