شرم برمن، شرم بر تو، شرم بر ما باد...

---

چرا در عنوان متن، از واژه ی بتکده استفاده شد؟

---

به نام خدا

خیلی ها تصور کردند که بنده با استفاده از این واژه قصد پایین آوردن شان حرم امام حسین(ع) را دارم!

حال آنکه بتکده گرچه از دید ما مکانی حقیر است از دید بت پرستان مکانی برای نگاهداری خداوندان است، در واقع مقدس ترین مکان برای یک بت پرست، بتکده است!

چنانچه قصد توهین داشتم از واژه ای که برای ملتی دیگر مقدس است بهره نمی بردم، درست مانند این است که بگوییم تشبیه مسجد به کلیسا، توهین به مسجد است!

از طرفی منظور بنده این نبود که حرم حسین(ع) را بتکده می دانم، بلکه خواستم به مخاطبم بگویم، کسی که ارزشهای حسینی را سبک می شمرد با حرم امام حسین(ع) و با اعتقاداتش همان را می کند که یک بت پرست با بتکده می کند!

یادم می آید زمانی که حرم امام(ع) آسیب دید، برخی گفتند که دل صاحب الزمان(عج) شکست!

خواستم با نوشتن این متن این سوال را در ذهن مخاطبینم ایجاد کنم که چطور با سکوت شیعیان در برابر تجاوز به حریم معنوی مسلمانان دنیا(به خاک عراق) دل بقیه الله(عج) نمی شکند؟

یعنی واقعا تصور می کنید بقیه الله(عج) نسبت به مرگ ارزشهای حسینی بی تفاوت و فقط نسبت به سوراخ شدن حرم امام حسین(ع) حساس است؟

در پیام بقیه الله(عج) چیزی جز امر به همدلی ها در راه خدا و دوری از گناهان ندیدم! 

اگر چنانچه شیعیان ما که خداوند بر انجام طاعت خویش آنها را موفق گرداند، در راه وفای به عهد و پیمانی که بر دوش دارند، همدل می شدند، میمنت دیدار ما از ایشان به تاخیر نمی افتاد و سعادت دیدن ما زودتر نصیبشان می شد، دیداری بر مبنای صداقتی درست از آنان نسبت به ما!

و ما را از شیعیان دور نگه نمی دارد، مگر اعمال بد آنان که به ما می رسد و برای ما ناخوشایند و دور از انتظار است.  بحارالانوار – ج 53 – ص174

چطور می توانیم بعد از سکوتی که در برابر تجاوز به ملت مظلوم عراق کردیم، مدعی شویم با باری از گناهان دلمان آنقدر پاک است که گویی گلوله های وارد بر حرم حسینی بر دلمان فرود آمده؟؟

آیا چنین چیزی ممکن است؟

به خدا قسم ممکن نیست مگر آنکه حسین(ع) برای ما بت و حرمش به مانند بتکده ای شده باشد، یعنی اینکه تصور کنیم کسی که زائر حسین است، لزوما نباید آزاد مرد باشد، لزوما نباید برای دفاع از همنوعانش اسلحه به دست بگیرد، همین که بیاید دور میدان آزادی تهران و بگوید الله اکبر کافی است، هرچه باشد خدا بزرگتر است و خود می داند چطور آمریکا را از عراق بیرون کند!؟!؟  همین که در دغدغه های اقتصادی لحظه ای برون شده برای مردم عراق چند فریاد بزند، خودش کلی است!

 یعنی اینکه تصور کنیم، همانطور که بت پرستان برای اثبات بت پرستیشان، برای بت ها نذر می کنند و هدایا می برند، برای ما نیز کفایت می کند که با نذوراتی که در محرم می کنیم، شیعه بودن را اثبات نماییم!

استفاده از واژه ی بتکده، یک اشتباه تایپی توسط بنده نبود، بلکه انعکاس انحراف ملتی از ارزش های حقیقی حسینی و روی آوردن ساده لوحانه به سمت رسوم  ِ بت پرستان بود!

بنده بدون اینکه قصد توهین داشته باشم، به صرف استفاده از واژه ی بتکده متهم به توهین به امام حسین(ع) شدم!

اما همین مردمی که به این سادگی در مورد بی اعتقادی بنده نسبت به ائمه ی اطهار(ع) به قضاوت می نشینند، در جایی که با سکوت خود نسبت به ظلمی که بر مردم عراق وارد آمد، عملا ثابت کردم که ارزش های حسینی برایم مرده و کورکورانه سیاه به تن می کنم هیچ اهانتی به من نکردند!؟

آری ارزش ها مرده است و این عکس العمل های عجولانه، خود نشانی دیگر از مرگ ارزش هاست....

---

چرا حرم امام حسین(ع)، نگاهدار جسمی پوسیده خطاب شد؟

---

آیا واقعا تصور می کنید که برتری امام حسین(ع) نسبت به سایرین به خاطر جسم ایشان است؟

آیا تصور می کنید که جسم حضرت را از بهشت آورده اند یا با چیزی غیر از خاک آفرینده اند؟

جسم حسین از بعد فیزیکی تفاوتی چندانی با جسم من و شما ندارد!

شاید منشاء این تصور که جسم حسین(ع) و یارانش، جسمی خاص است، سرودن اشعار بی محتوا توسط مداحان اهل بیت باشد، آنگاه که در مراسم عزاداری حسینی به جای مدح ِ ارزشهای اخلاقی شخصی چون ابوالفضل(ع)، در نهایت کوته بینی خوش تیپ بودن، خوش چهره بودن، چشمان زیبا و ... صفات ِ فیزیکی ِ ابوالفضل را مدح و ستایش می کنند!

به خدا قسم اینگونه مداحی کردن، جز به سخره گرفتن ِ ارزشهای معنوی و اخلاقی ابوالفضل نیست!

ابوالفضل العباس(ع) با به نمایش گذاشتن ِ اوج ِ وفاداری خود نسبت به سالارش، پیش چشمان زهرا(س)  ابوالفضل شد، اما دوستدارانش او را به واسطه ی خوش تیپی و یا جنگاور بودن مدح می کنند چرا که یا توانایی درک عظمت وفاداری نسبت به ولایت را ندارند و یا اینکه می خواهند خوش تیپ شدن را به جای وفاداری برای دوستداران ابوالفضل، مبدل به ارزش نمایند.....

دوستان من، اگر جسم حسین(ع)، متبرک کننده ی خاک مزارش است، ارزشهایش، متبرک کننده ی جسمش هستند!

چطور می توانیم منشاء ِ برکت های حسینی را به واسطه ی ترس از جهاد در راه خدا، سبک شمرده و برای جسم  ِ خاکی اش ارزش قائل شویم!؟

اگر واقعا حسین برایتان مقدس بود، ارزشهایش را عملا پاس می داشتید!

---

چرا واقعه ی کربلا، افسانه خطاب شد؟

---

بنده در این قسمت از متن، شبهه ای را بیان نموده و با پاسخی، ایجاد شبهه را بی ارزش خواندم!

در واقع بعد از طرح شبهه ی افسانه بودن ِ واقعه ی کربلا، خواستم بگویم که افسانه بودن یا نبودن ِ واقعه ی کربلا هیچ تفاوتی نمیکند!

اگر ارزشهای حسینی برای مردمی راهگشای امورشان باشد، چه حسین(ع) افسانه باشد و چه واقعیت، واقعی است چون در عمل مردم زنده است!

و اگر ارزشهای حسینی در اعمال مردم خود را نشان ندهد، باز فرقی نمی کند که حسین(ع) افسانه باشد یا واقعیت، چراکه در هر صورت مردم با سبک شمردن ارزشهایش، او را عملا مبدل به افسانه نموده اند!

مدعی نشده ام که حسین(ع) افسانه است، بلکه پاسخگوی یک شبهه بوده ام! 

---

اما من خیلی راحت

---

او را زیر پاهایی له کردم که همیشه برای افراشتن علمش پیشقدم بود...

در اینجا، منظور از من، حمید توکلی نیست، بلکه اینجا از زبان ملتی سخن گفتم که عشق به حسین(ع) را تنها با عزاداری های ایام محرم به نمایش می گذارند، اشاره به جوانانی کرده ام که بلند کردن علم های پر تیعه و چهچراغ های هیئت ها برایشان ارزش شده است حال آنکه ارزشی حسینی، چون آزادمردی، به قدری برایشان سبک و کمرنگ شده که به راحتی در برابر هر ظلمی، سر تسلیم فرود می آورند، بر سر افراشتن ِ علم هیئت ها رقابت می کنند حال آنکه از شلیک کردن با تفنگ می ترسند! 

در نهایت با این جمله، توهین عملی ملتی را نقد نموده ام، ملتی که قاتل ارزش های حسینی است!

(البته نمی توان واقعیت دفاع مقدس را به عنوان سمبل ِ واقعی ِ زنده کردن ِ ارزش های حسینی را نادیده گرفت، حماسه های دفاع مقدس را نمی توان بدون گذر از جهاد اکبر خلق کرد، بازی با خون، شوخی نیست!  اما اینها خیلی کم است برای ملتی که مدعی اند یگانه دولت شیعه را اداره می کنند، این ها خیلی کم است برای ملتی که انتظار فرج از نمیه ی خرداد کشند...)

---

حرف آخر...

---

برخی از همکلاسی ها به بهانه ی دفاع از عقاید خویشتن، فرار کردند، برخی توهین کردند و برخی نیز با حفظ متانت خویشتن از عقایدشان دفاع نمودند!

نیت همه شان این بود که از اعتقاداتشان دفاع نموده و بنده را متنبه نمایند!

اما آیا همه به شیوه ی حسین(ع) از عقایدشان دفاع کردند؟

آیا قبول دارید که برخی برای دفاع از نام ِ حسین(ع) با سبک شمردن ارزش های حسین(ع) به شیوه ای جز شیوه ی حسین(ع) با من ِ جاهل، رو برو شدند؟

---

شرم بر من که انتقاد کردن نیاموخته ام، شرم بر تو که دفاع کردن نیاموخته ای و شرم بر ما که چونان کودکانی به جان هم افتاده و هر کدام، تنها خویش را بر حق می بینیم!

---

عجب مظلوم است حسین، که پیروانی بس ساده دل دارد....

عجب مظلوم است حسین، که پیروانی بس ساده دل دارد....

عجب مظلوم است حسین، که پیروانی بس ساده دل دارد....

عجب مظلوم است حسین، که پیروانی بس ساده دل دارد....