ساحل غربت

ساحل غربتمان

             از ابتدا پیدا بود

من گنگ می گفتم و

                تو بی پروا

شب حریر آسمان

                      بر کلام ما

سایه گسترده بود

من تنها بودم و

       تو تنها

در شبی که سحر شد

از ارتفاع پنجره

       باغچه را دیدیم

دلهامان گریستند و

           دیدگانمان خیره

کوچه ابهام را قدم زدند

                       ومن

در حضوری بی دعوت

  از چاهی عمیق

     کنار هجوم واژه ها

بر عقربه ساعت باید می رفتم

          تو می ماندی و

         و ساحل غربت!!!!!