من به عنوان یک مرد، نسبت به نصف بودن دیه زن اعتراض دارم!!!

دو سوال در مورد دیه زن و مرد

۱- آیا مقدار دیه هر فرد، تعیین کننده ارزش ذاتی آن فرد است یا تعیین کننده حداقل خسران اقتصادی ناشی از عدم وجود او در خانواده یا چیز دیگر؟

۲- آیا دیه هر شخص، به خود آن شخص داده میشود یا به ولی دم او (معمولا همسر و فرزندان)؟

پاسخ به سوالهای فوق، نه تنها خودبخود شبهه ظلم به زن را در مساله دیه، رفع خواهد کرد، بلکه مشخص میکند که شاید این حکم بیشتر به نفع زنان است تا مردان! اگه باورتون نمیشه به ادامه مطلب مراجعه کنید.

۱- اگر مقدار دیه را تعیین کننده ارزش ذاتی هر فرد بدانیم، بنابراین ارزش یک انسان را تا سرحد تعدادی گاو و گوسفند (بلانسبت!)، تنزل دادیم. به نظر بنده، یکی از معیارها برای تعیین مقدار دیه، حداقل خسران اقتصادی ناشی از عدم وجود فرد در خانواده است. ممکنست بگویید که زنان امروزی مانند مردان در اقتصاد خانواده نقش دارند؛ در پاسخ باید گفت اولا این نقش معمولا بسیار کمرنگ‌تر از  نقش مرد است، ثانیا اسلام چنین وظیفه‌ای را در خانواده بر عهده زن نگذاشته و این از لطف زنان ناشی میشه. پس نباید انتظار داشت که برای انجام یک کار اختیاری و فراتر از وظیفه زن که در صورت انجام ندادن آن هیچ بازخواستی نخواهد شد، یک حکم اجباری نسبت به او صادر کرد. حالا با این حساب میبینید که دیه مرد نسبت به زن باید خیلی بیشتر از اینها باشه! پس تا اینجا یک هیچ به نفع خانمها! البته ممکنه معیارهای دیگری نیز برای تعیین دیه وجود داشته باشد، که علم ناقص ما به اون نرسیده باشد. ولی خدا که عالم مطلق است همه چیز را میداند. برای نمونه ممکنه تعجب کنید که دیه از بین بردن کامل موی سر یا ریش، برابر دیه کامل یک انسان است. دلیل؟ الله اعلم!

۲-- دیه یک فرد، به خود فرد داده نمیشه تا با خودش به قبر ببره! دیه او به اعضای خانوادش که هم مرد هستند و هم زن داده میشود. در اینصورت اگر مرد خانواده کشته شود، دیه او به زن او (و فرزندان) داده میشود و اگر زن خانواده به قتل برسد، دیه او به شوهر او (و فرزندان) داده میشود. پس در واقع اگر دیه مرد بیشتره، هیچ نفعی برای مرد نداره، بلکه برای زن او سود بیشتری خواهد داشت و بالعکس. پس باز هم این حکم بیشتر به نفع خانمهاست تا آقایون.

بنابراین من به عنوان یک مرد اعتراض خودم رو نسبت به این حکم اعلام میکنم!!!

البته یادمون نره‌ها! ما هیچ حقی در مقابل خدا نداریم. خدا از هیچ ما رو آفریده و تک تک سلولهای بدن ما مال خداست و ما ازخودمون چیزی نداریم و فقط خدا حق تصرف در وجود ما و تعیین حق و حقوق برای ما داره. و اگه صلاح بدونه و بخواد، حق داره به یه موجودی حق و نعمتهای گوناگون بده و به موجود دیگه‌ای چیزی نده. هنوز در اون حد نرسیدیم که ذره‌ای برای خودمون در مقابل او حقی قائل باشیم. چه مرد و چه زن و چه هر موجود دیگه‌ای.