چند نکته درباره فاجعه زنجان

                            

اتفاقی که در دانشگاه زنجان افتاد را نباید به عنوان یک رویداد سطحی و مقطعی نگاه کرد. دلیل آن است که مشابه این اتفاق ناگوار در دانشگاه‌های دیگر و به اشکال دیگر رخ داده و فضای ناامنی را برای دانشجویان دختر ایرانی ایجاد کرده است. تعدد این نوع وقایع پس از روی کار آمدن دولت نهم و جایگزین نمودن رویه انتصابی به جای رویه انتخابی جهت تعیین مسوولان دانشگاه‌ها با وقوع این اتفاقات جای تامل و مداقه جدی دارد...

   

 

این اولین پیامد اقدامات دولت عدالت‌طلب و مهرورز در دانشگاه‌ها نبود. تعطیلی بسیاری از تشکل‌ها و توقیف نشریات دانشجویی مستقل، بازداشت و ستاره‌دار نمودن دانشجویان غیرخودی و بازنشستگی زودرس استادان دگراندیش تنها بخشی از اقدامات علنی بوده است که به نوبه خود مجالی مجزا را طلب می‌کند. اما تاکید و بهانه این نوشتار بر واقعه اخیر دانشگاه زنجان عبارت است از:

۱) در حالی‌که رسانه‌های برون‌مرزی تصاویر این فاجعه را در سطح دنیا پخش کرده‌اند، رسانه ملی ما به گونه‌ای وانمود می‌کند که گویی هیچ اتفاقی رخ نداده است. ظاهرا مردم نامحرمان اصلی اخبار و وقایع داخلی کشور هستند. این سانسور خبری صدا و سیما نه تنها موجب حذف این خبر از اذهان عمومی نشد، بلکه زمینه بی‌اعتمادی بیشتر به رسانه ملی و گرایش اذعان عمومی را به سمت رسانه‌های برون‌مرزی افزایش داده است.

۲) سوغات ماندگار دولت نهم برای دختران طالب علم و دانش این سرزمین، سهمیه‌بندی آنها برای ورود به دانشگاه‌ها بود که به نظر می‌آید با این فضای ناامن ایجاد شده از این پس، جامعه و خانواده‌ها نیز سهمیه‌هایی را برای ورود دختران به دانشگاه‌ها اعمال کنند. تا پیش از این، دانشگاه به عنوان محیطی علمی، آموزشی و فرهنگی توام با امنیت نزد افکار عمومی به ویژه برای دختران شناخته می‌شد. چه فاجعه‌ای از این دردناک‌تر می‌توانست چهره این محیط علمی را به محیطی ناامن و فاسد نزد افکار عمومی و خانواده‌ها تبدیل نماید؟ 
۳) مبارزه با مفاسد و برقراری امنیت اجتماعی و اخلاقی در حالی مورد تاکید قرار می‌گیرد و روسری و چکمه و مدل موی جوانان به عنوان موارد نقض امنیت اجتماعی نشانه‌گیری می‌شود که یکی از مسوولان دانشگاه‌ها خود اقدام به چنین فجایعی می‌کند. اگر هدف از طرح امینت اجتماعی، برقراری امنیت (به گفته سردار رادان) برای زنان و دختران این کشور است، چه مفسده‌ای از این بالاتر که یکی از مسوولان دانشگاه‌های کشور آن هم در محیط دانشگاه دست به این اقدام غیرانسانی و غیراخلاقی بزند؟ دلیل این همه سکوت مدافعان طرح امنیت اجتماعی چیست؟ اگر این ظلم و مفسده در حق دختران مظلوم ایرانی نیست، چه تعبیر دیگری می‌تواند داشته باشد؟ واقعیت کدام است؛ دم خروس یا قسم حضرت عباس؟!

 

۴) تئوری‌پرداز دولت نهم که در جایی فضای دانشگاه‌های ایران را «غیراسلامی» معرفی کرده بود، بهتر است به این سوال پاسخ دهد نظایر این اتفاق – آن هم توسط مدیران این دولت – تا چه حد انتظارات وی را جامه عمل پوشانده است؟ حداقل انتظاری که در این شرایط می‌توان داشت، این است که اگر قرار است با این بهانه تشکل‌های دانشجویی منتقد و مستقل حذف شوند و اگر مقرر شده است انسداد همه‌جانبه بر دانشگاه‌های کشور حاکم شود، اسلام را به مسلخ نبرند. 
۵) در حالی‌که از جانب مجامع بین‌المللی، کشور ما به دفعات به نقض حقوق بشر و حقوق زنان متهم شده است، چنین اتفاقاتی نه تنها چهره‌ای نامناسب و ناخوشایند از ایران در جامعه جهانی بر جای خواهد گذاشت، بلکه به مراتب زمینه طرح چنین اتهاماتی را مهیا‌تر خواهد ساخت.

---

نوشتاری از آذر منصوری٬ معاون سیاسی جبهه مشارکت