چی می شد دست تو این خونه رو روشن بکنه
خونه ای که چشم به راه بوی بودن تو بود
چی می شد خط بکشه بال و پرت تو آسمون
آسمونی که در آرزوی بودن تو بود
کاشکی کوله بار دردو از رو دوشم بر می داشتی
میون این شب تردید منو تنها نمی ذاشتی
آسمون فرصت پرواز منو ازم گرفت
گوشه قفس نشستم تا که باورم کنی
با وجودی که دلم می خواست از این خونه برم
همه درا رو بستم تا که باورم کنی
ممنون خیلی قشنگ بود!
سلام جویا موفق باشیی شعرات قشنگن
وای فوق العاده بود!!!مثل همیشه!