متنی از پائولو کوئیلو(خلا)

گاهی گرفتار اندوهی مهار ناپذیر می شویم.مهم نیست کجاییم ـمشغول کار؛کنار اشخاصی که دوستشان داریم؛یک مهمانی ـاما بدون هیچ توجهی جهان رنگ می بازد وزندگی جادویش خود را نهان می کند.

کارن کیسی می گوید که در این لحظه ها؛هیچ چیز بهتر از این نیست که به درون خود نظر اندازیم.در آنجا کودکی ترسیده هست که خوب نمی داند چه می کند؛چون نه صدایش شنیده می شود و نه به مشورت خوانده می شود باید نسبت به این کودک بردبار باشیم باید تا هر زمانی که لازم است بگذاریم زمام را به دست گیرد.تا زمانی که دوباره احساس کند به او مهر ورزیده می شود.

در اندک زمانی؛درخشش به دیدگان ما باز می گردد واز آن زمان اگر دیگر ارتباط خود را با این کودک از دست ندهیم دیگر معنای زندگی را گم نخواهیم کرد.

برگرفته از کتاب:مکتوب دوم