پایان؟؟؟

 مرگ پایان کبوتر نیست

زندگی , استمرار جریان الهی است . نه ابتدایی دارد و نه انتهایی , همیشه

 بوده و خواهد بود . تولد و مرگ تنها میان پرده هایی در آن هستند . با تولد آغاز

 نمی شود و با مرگ نیز پایان نمی پذیرد .

شناختن زندگی , شناختن خداست .

خداوندا , اقیانوس زندگی است و ما همه کفهایی بر سطح این اقیانوس او

حقیقتی است بسیط و بی صورت که در آیینه های بی شمار کثرت ها و پدیده

ها , به شکلی متناسب با استعداد هر آیینه ای منعکس می شود.

 او یگانه است , اما ظهورات و جلوه های گونانگون دارد .

« انا الحق » حلاج , سخنی درست بود: ما اوییم , اما تا زمانی که به خویشتن

خویش معرفت حاصل نکردیم , از این حقیقت غافلیم مستغرق دنیای آشفته ی

 بیرونیم و در نتیجه از فهم اساسی ترین و آشکارترین حقیقت وجود عاجزیم

و چون این حقیقت آشکار را نمی فهمیم , می ترسیم و برای همیشه در سایه

 مخوف مرگ زندگی می کنیم .

زیستن در سایه مرگ , زندگی نیست . چگونه می توان در سایه مرگی که چهره

 خویشتن را نشان می دهد و گام به گام به ما نزدیک می شود , جشن زندگی

را به پا کرد ؟

زندگی آنگاه به ضیافتی با شکوه تبدیل می شود که بدانیم مرگ وجود ندارد .

تو همیشه بوده ای و همیشه خواهی بود ; مرگ پایان کبوتر نیست