به یاد استاد شهریار

شاهکار به یاد ماندنی استاد شعرو سخن محمد حسین بهجت تبریزی

حیدر بابایا سلام

حیدربابا ، ایلدیریملار شاخاندا

.سئللر ، سولار ، شاققیلدییوب آخاندا

قیزلار اوْنا صف باغلییوب باخاندا

سلام اولسون شوْکتوْزه ، ائلوْزه

منیم دا بیر آدیم گلسین دیلوْزه

حیدربابا ، کهلیک لروْن اوچاندا

کوْل دیبینَّن دوْشان قالخوب ، قاچاندا

باخچالارون چیچکلنوْب ، آچاندا

بیزدن ده بیر موْمکوْن اوْلسا یاد ائله

آچیلمیان اوْرکلرى شاد ائله

بایرام یئلى چارداخلارى ییخاندا

نوْروز گوْلى ، قارچیچکى ، چیخاندا

آغ بولوتلار کؤینکلرین سیخاندا

بیزدن ده بیر یاد ائلییه ن ساغ اوْلسون

دردلریمیز قوْى دیّکلسین ، داغ اوْلسون

حیدربابا ، گوْن دالووى داغلاسین !

اوْزوْن گوْلسوْن ، بولاخلارون آغلاسین

اوشاخلارون بیر دسته گوْل باغلاسین

یئل گلنده ، وئر گتیرسین بویانا

بلکه منیم یاتمیش بختیم اوْیانا

حیدربابا نام کوهى در زادگاه استاد محمد حسین بهجتى تبریزى ملقب به شهریار است . منظومة «حیدربابایه سلام» نخستین بار در سال ١٣٣٢ منتشر شد و از آن زمان تا کنون به زبانهاى مختلفى ترجمه شده است. لیکن ترجمه بى بدیل آن به شعر منظوم فارسى توسط دکتر بهروز ثروتیان شاهکارى ماندگار است. شاید اگر دیپلوماسی درستی از سوی اداره‌کنندگان حکومت ایران از گذشته تا به امروز وجود داشت این اثر نوبل ادبی هم دریافت می‌کرد. www.geocities.com/pedramrahimi/heydarbaba.htm

Heyder Baba, dünya yalan dünyadi, Süleyman’dan, Nuh’dan kalan dünyadi, Ogul dogan, derde salan dünyadi, Her kimseye her ne verib alibdi, Eflatun’dan bir kuru ad kalibdi.

دنیا همه دروغ و فسون و فسانه شد کشتیّ عمر نوح و سلیمان هم روانه شد ناکام ماند هر که در این آشیانه شد بر هر که هر چه داده از او ستانده است نامى تهى براى فلاطون بمانده است

Haydar Baba, the world is a false one, It has remained so from Solomen and Noah. It has given birth to its sons, and put them in trouble.It has taken away what has given to anyone, From Plato remained only one name.

حیدربابا سندى زنده است ، و پرده اى رنگین و برجسته از زندگى در روستا را نشان مى دهد. مضمون اغلب بندهاى آن شایستة ترسیم و نقاشى است. زیرا از طبیعت جاندار سرچشمه مى گیرد. قلب پاک و انسان دوستِ شهریار بر صحنه ها نور مى ریزد و خوانندگان شعرش را به گذشت هاى دور مى برد. نیمى از این منظومه نامنامه و یادواره است که شاعر در آن از خویشان وآشنایان و مردم زادگاه خود و حتى چشمه ها و زمینها و صخره هاى اطراف خشگناب نام مى برد و هر یک را در شعر خود جاودانگى مى بخشد.