امان از فراموشی لاله ها........

                       بعونک یا قدیم الاحسان

باده ی عشق در این بادیه بر جاست هنوز/همدلی کو؟ که بیاید با هم؛باده را سر

بکشیم از محبت به سر دل؛دستی؛شده از عشق معطر بکشیم؛دل را راهی سنگر

بکنیم  گیوه راور بکشیم........   

اتل متل توتو له/چشم تو چشم گلوله

اگر پاهات نلرزید/نترسیدی؛قبوله

دیدم که یک بسیجی/نلرزید اصلا پاهاش

جلو گلوله واستاد/زل زده بود تو چشاش

گلوله هم اومد و/از دو چشم مردونه

گذشت و یک بوسه زد/بوسه ای عاشقونه

عاشقی یعنی این که/چشمایی که تا دیروز

هزار تا مشتری داشت/چندش بیاره امروز

اما غمی نداره/چون عاشق خداشه

به جای مردم؛خدا/مشتری چشاشه

یه شب کنار سنگر/زیر سقف آسمون

میای پیش رفیقت/تو اون گلوله بارون

با این که زخمی شده/برات خال می بنده

میگه من که چیزیم نیست/درد میکشه می خنده

چفیه رو ور می داری/زخم اونو می بندی

با چشمای پر از اشک/تو هم به اون می خندی

انگاری که ؛می دونی/دیگه داره می پره

دلت میگه که گلچین/داره اونو می بره

زل می زنی تو چشماش/باسوز و آه و با شرم

بهش میگی داداش جون/فدات بشم؛دمت گرم

میزنی زیر گریه/اونم تو آغوشته

تو حلقه ی دستاته/سرش روی دوشته

چون اجل معلق /یه دفعه یک خمپاره

هزار تا بذر ترکش/توی تنش میکاره

یهو جلو چشماتو/شره خون می گیره

برادر صیغه ایت تو بغلت می میره

هیچ می دونی چه جوری/یواش یواش و کم کم

راوی یک خبرشی/یک خبر پر از غم؟

به همسر رفیقت/که صاحب پسر شد

بری بگی که بچه/یتیم و بی پدر شد

اول میگی نترسین/پاهاش گلوله خورده

چند روزه بستریه/زخمی شده نمرده

زل می زنه تو چشمات/قلبتو می سوزونه

یتیمی بچشو/از تو چشات می خونه.........

برگرفته از دفتر آبی ابولفضل سپهر  

                                                ادامه دارد......