شور نامه

 

یک مرد.یک مرد که وقتی داشت زندگی می کرد هیچ گاه ممکن نبود که فکر کند روزی جاودانه شود.چون تا ان زمان هنوز لغت مقدسی به نام جاودانگی در ذهنش جایی نداشت.ان مرد٬همان مرد ان قدر زندگی کرد تا مرد.روزی در جایی شاید در

 روستای حمزه لو بود که مرد.داشت زندگی می کرد بی ان که به جاودانگی فکر کند و مرد.همین.بعد ها شنیدیم و دیدیم(گمانم چند وقت پیش در موزه ایران باستان ) که نامش را مرد نمکی نهادند و به سر و پای چپش اجازه دادند تا در موزه بماند.فکرش را بکنید ان مرد هرگز جاودانگی را نفهمید اما تاریخ او را به عنوان نمکین مرد خود٬ در اغوش کشید.این گونه بود که به شکل احمقانه ای جاودانه شد بی ان که طعم گس جاودانگی را مزه مزه کرده باشد(حالا این بماند که ان زمان اصلا معلوم نبود که جاودانگی در لغت زنده بوده است یا نه)

.و اما امروز کمی جلو تر ـجلوتر تاااااااا خواجه نصیرالدین طوسی ـ هستند٬ هنوز هم هستند همان نمکین مردانی که هیچ گاه نخواهند فهمید که چگونه در دنیای بی کران ذهن ها جاودان خواهند شد.شاید به این خاطر که معنی جاودانگی امروز به معنای واقعی کلمه زنده شده است و بار هم نمکین مردان دانشگاهمان ان را نمی فهمند مغمومم.یادم میاید تشکیل اولین کلاس ریاضی ۱ را در امفی تئاتر دانشکده عمران که استاد عطایی درس میداد و بچه ها ان روز کلی نمک بودند.راستی که همه چیز مزه داشت.خواجه نصیر الدین ان روز ها رنگی بود.نمک همه چیز را با مزه کرده بود و در پس این ها همان مردان نمکی به ظاهر منفعلی جولان میدادند که تا ان روز گمان نمیکردند که اعمالشان تا چه حد می تواند در ذهن ما جاودانه شود.من از جاودانگی حرف میزنم در همه سطوح چه ان نمکی که ان مرد را جاودانه کرد چه....  . بگذریم.یادم هست که شیمی می گفت نمک پیوندی یونی دارد که پیوندی است بس محکم.حال باید به همان مردان نمکی گفت که ذهن و افکار ذره وارمان را چه بی رحمانه بلور نمک کردندبه  همان اندازه محکم ٬سخت و نفوذ نا پذیر.افکاری که دیگر تبدیل به جامدی سخت و یک دست بی اعتماد گشته اند.