بسم ربی
روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود
به کجا می‌روم آخر ننمائی وطنم
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته‌اند بهر تنم
من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم
kheili be moghe bood. Thanks. :)