عشق

متن زیر قسمتی از اعترافات یک دختر 22 ساله است، که گویی دیوانه شده

سلام به همه دوستان خودم ،

نمی دونم چرا تصمیم به این کار گرفتم که کمی اعتراف کنم ، شاید که کمی احساس آرامش کنم بعد از گفتن این حرفهایی که مدتیه توو دلم مونده ،

فقط نمی دونم از کجا شروع کنم ....

باید برگردم به چندین سال پیش ...

باید بگم که ما دختر ها عجب موجوداتی هستیم ، من که خودم یکی از آنها هستم در شگفت ماندم .....

ما دختر ها که چه زود دل می بندیم و عاشق می شویم و زود هم از کنار همه چیز گذرمیکنیم گویی که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده ،

وای از آن زمان که پسری عاشق شود البته عاشق واقعی ، عاشقی که تمام وجودش ، تمام روحش برای معشوقش باشد ... که بهترین عشق و زیبا ترین در نوع خود خواهد بود ....و من بر این باورم که عشق این پسرها واقعا ارزشمند است و جالب اینجاست که ما دختر ها مظهر لطافت و عشق هستیم ، که ای وای بر ما .....

ما دختر ها چه زود و بی خیال از کنار کسانی که عاشق ما هستند می گذریم و همانند کودکانی که از دور اسباب بازی جدید و رنگی می بینند همه چیز را می گذارند و در پی آن می دوند ، می شویم ...

من هیچ گاه بر عشق معتقد نبودم بلکه همیشه می گویم عشق یعنی دوست داشتن زیاد ، من بر این اعتقادم که عشق تنها به خدا بر میگردد ، و من می گویم این عشقهای دنیایی تنها دوست داشتن است که درجه های متفاوتی دارد .که من اینجا و در این لحظه خواهم گفت که این عشق در نزد پسرها قویتر از ما دخترهای ظاهر بین است .... من در این مدت کوتاه عمر خودم دیدم دختر ها و پسرهای زیادی ... که در نامه ها و گفته های پسرها چه غمی نهفته است از فراق یار و انتظار برای دیداری مجدد .. وچه کم بوده است بر ما دختر ها ../

ادامه دارد...

ولی من به دلیل برخی مسائل ادامه‌ی این متن رو نمی‌نویسم.