پیرزنی به نام طوسی!!

پیرزنی به نام طوسی!!

یادش بخیر٫ اون روزا که مادر ِ مادربزرگم هنوز زنده بود...

۸۰ سالی داشت! همیشه هم اصرار داشت با اسم خارجکی صداش بزنیم! خلاصه ما هم صداش می زدیم خان جون لوسی!!

 این خان جون لوسی ماگوش هاش خیلی سنگین بود! برای همین هر چی خان جون لوسی صداش می کردیم٫ با کلی دعوا و اخم و داد و بیداد می گفت من لوسی ام! نه لوزی! نه موزی! نه ...

حافظه ی خوبی هم نداشت! مثلا یه روز یوهو می گفت به جای خان جون لوسی با اسم مستعارش٫ خانی لولو٫ صداش بزنیم! بعد باز فرداش داد و بی داد که شما ها منو مسخره کردین!! مگه من هم سن شماهام که با این اسم ِ ژیگول (!!) صدام می کنید؟!

خلاصه مهم نبود تقصیر کی باشه! این ما بودیم که باید تنبیه می شدیم!!

یه وقتا بهم می گفت می خواد یه روز نهار و یه روز دیگه هم شام دعوتم کنه خونه اش!!

بعد از این که بر نامه ام رو جور می کردم٫ می رفت و از توی قفسه٫ دفتر قرار و مدار هاشو در می آورد! بعد یه فوت می کرد تا اون یه وجب خاکی رو که روش نشسته بود بنشونه روی سر و صورت من٫ و بعد از ۶ ساعت ورق زدن و حساب و کتاب٫ می گفت پس فردا صبح ساعت ۷ نهار و شام رو با هم می دم!!

یادش بخیر ...

البته از وقتی اومدم دانشگاه جای خالی خان جون لوسی رو کمتر احساس می کنم!! آخه با خان جون طوسی آشنا شدم!!

اون هم ۸۰ سالی داره و دوست داره خارجکی باشه!! آخه آموزش الکترونیک راه انداخته!

اون هم سیستمش مثل گوش های خان جون لوسی ضعیفه! هر چی ما با این روش آموزش خارجکی آشنا شدیم٫ اون اشتباه می کنه و می گه اشکال از شماست!!

اون هم حافظه اش ضعیفه! مثلا یه روز می گه فلان سایت اسم مستعارتون رو بنویسید٫ فرداش می گه مگه ...  !!

اون هم برنامه ریزیش حرف نداره!! وقتی دوتا درس توی دوتا روز جدا بر می داریم٫ پس از بررسی شجره نامه اش و روز و ساعت کلاس ها٫ برنامه رو عوض می کنه و نهار و شام رو صبح یه جا می ده!!

باز صد رحمت به خان جون لوسی! حداقل نهار و شامش تو گلومون گیر نمی کرد!!