چند نکته مختصر

فضا و جاذبه؟!

جاذبه در همه جا وجود دارد، حتی در فضا. گرچه تاثیر جاذبه با فاصله گرفتن از جرم ایجاد کننده جاذبه، مثلاً کره زمین، کاهش پیدا می‌کند.

بنابراین اصطلاح "شتاب جاذبه- صفر" "zero-g"  یک اصطلاح غلط است.

آنچه برای فضانوردان (یا ماهواره‌ها) در مدار زمین رخ می‌دهد این است که آنها در ضمن حرکت جانبی خود، در واقع دارند به سوی کره زمین سقوط می‌کنند، و چنین وضعیتی آنها را در مدار نگه می دارد و احساس بی‌وزنی در آنها به وجود می‌آورد.

در ایستگاه فضایی بین‌المللی که در فاصله 400 کیلومتری کره زمین قرار دارد، نیروی جاذبه 90 درصد میزان آن در سطح زمین است. کاهش نیروی جاذبه در فضا باعث می‌شود، اجسام به جای سقوط به سمت پایین، حرکت جانبی پیدا کنند

میدونی ته این دنیا کجاست؟

جهان لبه‌‌ای‌ندارد و اگر بپرسید پس آخر جهان کجاست؟ توصیه می‌کنیم دنبال این سوال را نگیرید. چون هر چه عمیق‌تر به این مسئله بپردازید، به همان اندازه یک کیهان‌شناس میان‌مایه گیج می‌شوید! خوب اگر واقعا به جواب این سوال علاقمند هستید، جواب این است: مورچه‌هایی را تصور کنید که روی یک بالن دارند راه می‌روند و هرگز به لبه آن نمی‌رسند. آنها می‌توانند تا ابد روی این بالون راه بروند و هیچگاه به لبه آن نرسند؛ در بهترین حالت ممکن است به جایی که از آن حرکتشان را شروع کرده‌اند بازگردند. شاید بگویید: "من داخل بالن هسنم و دارم به سوی بیرون حرکت می‌کنم. وقتی به دیواره بالن بخورم، مانند این است که به لبه آن رسیده باشم." راستش را بخواهید بالن با چنان سرعتی در حال بزرگ شدن است که شما هیچگاه به دیواره آن نخواهید رسید. و حتی اگر به این دیواره برسید، همان کیهان‌شناس میان‌مایه که توضیح مورچه و بالن را اختراع کرد، به شما خواهد گفت که جهان‌ (یا جهان‌های) دیگری فراسوی حدود قابل‌مشاهده این جهان وجود دارد.

یه شب به آسمون نگاه کن

حتما هنگامی به آسمان شب نگاه انداخته‌اید، متوجه شده‌اید که نور ستاره‌ها حالتی نوسانی دارد و به اصطلاح چشمک می‌زند.

اما چرا اینگونه است؟ نور ستاره‌ها باید از میان لایه‌های جو عبور کند تا به چشم ما برید، اما لایه‌های جو  از لحاظ درجه حرارت و تراکم متفاوت هستند، و همه آنها بسیار آشفته و متلاطم هستند.

در شب‌های که باد می‌وزد به نظر می‌رسد که ستاره مداوما جای خود را عوض می‌کند، چرا که انکسار نور ستاره بر حسب تغییرات لایه‌های جو  مرتبا دچار تغییر می‌شود.

این حالت مانند تماشای سکه‌ای که در کف یک استخر افتاده است که سکه را مداوما در حال حرکت می‌بینیم.

ستاره‌شناسان هنگام رصد ستاره‌ها با استفاده از دستگاه‌های اپتیکی تصحیح‌کننده بر این به اصطلاح چشمک‌زدن غلبه می‌کنند، به این ترتیب که آینه‌های کوچک متعدد مرتبا میدان دید را بر حسب آشفتگی‌های جوی تصحیح می‌کنند

میدونم مختصر بودولی اگه مفید هم بود تو نظرات حتما بهم بگید.