خبرنامه امیرکبیر: انجمن اسلامی دانشکده ریاضی دانشگاه فردوسی مشهد به مناسبت روز دانشجو مراسم تریبون آزاد برگزار کرد.
به گزارش خبرنامه امیرکبیر حاضرین جلسه عکس تنی چند از دانشجویان در بند و پلاکاردهایی با عناوین دانشجوی زندانی آزاد باید گردد، من دانشجوی ایرانم خانه ام ویران است، زندان اخراج سهم دانشجوی منتقد از دولت مهرورز و… در دست داشتند. در ابتدای این مراسم چند تن از دانشجویان با خواندن چند بیت شعر و ایراد نظرات خویش نسبت به وضعیت کنونی حاکم بر جامعه اعتراض کردند.
علی زیرک، نماینده مدیران مسئول نشریات دانشجویی در دانشگاه فردوسی، با اذعان به وجود تفرقه در میان جریانات دانشجویی آن را مهمترین عامل تضعیف جریان دانشجویی خواند و خواستار حمایت تمامی نیروها از یکدیگر شد. وی همچنین نسبت به آئین نامه جدید نشریات و اعمال محدودیت های فراتر از قوانین نشریات کشوری، ابراز تاسف کرد.
در ادامه تنی چند از دانشجویان نظرات خود را در این مراسم بیان کردند. از جمله اهم موارد مطروحه ایراد به سرکوب گسترده در کشوری است که احمدی نژاد آن را آزاد ترین کشور دنیا می داند. دانشجوی دیگری پرسید که چرا احمدی نژاد در ۱۶ آذر جرات آمدن به هیچ دانشگاهی را ندارد؟ آیا از اتفاق امیرکبیر ترسیده است؟ پشت پنجره های کاخ ریاست جمهوری دنیا زیباتر می نماید؟
یکی از همکلاسی های قدیم احمد قصابان در زمان مدرسه یاد او را گرامی داشت. و دانشجویی دیگر به بازداشتهای گسترده که در حوالی روز دانشجوی امسال اتفاق افتاده است اعتراض کرد. پس از آن اشکان آرشیان، از فعالین دانشجویی دانشگاه فردوسی، با خیر مقدم به پدر احمد قصابان نامه خانواده ۳ دانشجوی بازداشتی که برای مراسم دانشگاه فردوسی نوشته شده بود را قرائت کرد.
متن این نامه بدین شرح است: فرا رسیدن روز دانشجو را به تمام دانشجویان غیور این مرز و بوم تبریک می گوئیم. ما خانواده های سه دانشجوی در بند، مجید توکلی، احسان منصوری و احمد قصابان، که بیش از هفت ماه از بازداشت آنها می گذرد اعلام می داریم که فرزندانمان طبق گواه شاهدان بی گناه هستند و به خاطر سناریویی از پیش تعیین شده توسط عده ای، به جای حضور در کلاس های درس در حال حاضر در زندان به سر می برند. از همین جا از تمام مسئولین و مقامات قوه قضائیه به ویژه رئیس محترم قوه قضائیه جناب آیت الله شاهرودی تقاضا داریم که به فکر قشر متفکر و منتقد این مملکت باشند. چرا که تا انتقادی نباشد کشور هیچ پیشرفتی نخواهد کرد. حال تقاضا می کنیم که این دانشجویان، مجید توکلی، احسان منصوری و احمد قصابان، دانشجویان بی گناه مسلمان که در حال حاضر در بند هستند از زندان آزاد شده و به کلاسهای خود و به آغوش گرم خانواده بازگردند.
سپس پدر احمد قصابان، که با تشویق ممتد حضار به پشت تریبون آمد، صحبت های خویش را با تشکر از جامعه دانشجویی ایران آغاز کرد. وی با اشاره به این که چاپ نشریات جعلی حتی در فکر فرزندان آن ها نمی گنجید، گفت: اگر بچه های ما را به خاطر توهین به آقای احمدی نژاد اعدام می کردند بهتر از این بود که تهمت توهین به مقدسات اسلام و خدا و پیامبر به آن ها بزنند. ما و خانواده های ۲ دانشجوی دیگر حدود ۷ ماه است که با هم داریم زندگی می کنیم و به وضوح اعتقادات مذهبی همدیگر را دیده ایم. من فرزندم را با نان حلال بزرگ کرده ام و از کسانی که این بلا را بر سرمان آورده اند نخواهم گذشت. به اینجا آمدم تا هم از طرف خودم و هم از طرف مادر احمد از شما که زحمت می کشید تشکر کنم.
به گزارش خبرنامه امیرکبیر در ادامه برنامه تنی چند از دانشجویان نظرات خویش را بیان کردند. از آن جمله یاسر رضایی، نماینده سابق مدیران مسئول نشریات دانشجویی در وزارت علوم بود که با ابزار تاسف از اتفاق امیرکبیر در دوران مسئولیت خویش تنها نهاد رسیدگی کننده به تخلفات نشریات دانشجویی را طبق قانون کمیته ناظر بر نشریات خواند و دخالت نیروهای امنیتی را توجیه ناپذیر دانست. وی با اعتراض به رهایی، رئیس دانشگاه امیرکبیر، پرسید: چرا به نهاد های امنیتی اجازه می دهید به جریاناتی که در حیطه ماست رسیدگی کنند؟ وی لغو مجوز تمامی نشریات امیرکبیر را غیر قانونی خوانده و در مورد آئین نامه جدید گفت: در تاریخ ۲۷/۶/۸۶ آئین نامه جدید به شماره ۱۰۵۵۲/۱۱ از طرف وزارت علوم و بهداشت ابلاغ شده است و پیروی ابلاغ، آئین نامه مصوب کمیته ناظر مرکز اعلام شده است. در حالی که در جلسه کمیته ناظر آئین نامه دیگری تصویب شده بود که کلیت آن با چیزی که امروز ابلاغ شده متفاوت است. در جواب اعتراض ما وزارت خانه اعلام کرده است که اشتباه شده و دیگر ابلاغ شده و نمی شود کاری کرد.
سایر دانشجویان نیز در اعتراض به بازداشت معلمان، فعالین اجتماعی و حقوق زنان، نشستن احمدی نژاد در زیر نقشه ای که خلیج فارس را خلیج العربی نوشته بود و تاراج خاک و آب ایران، معامله دولت بر سر دریای خزر و … صحبت کرده و یادآور شدند که دانشجویان در صف اول پیگیری مطالبات خویش گام برداشته و نه تنها یاد عزیزان در بند را فراموش نخواهند کرد که فراموش شدگان چندین ساله در بند را دوباره زنده خواهند کرد.
