رفتم که به دنبال خدا بگردم

پیشنهاد می کنم که حتما بخونید!!!

رفتم که به دنبال خدا بگردم.گفتم تا کوله ام از خدا پر نشود بر نمی گردم .

نهالی رنجور و کوچک کنار راه ایستاده بود . مسافر خنده ای رو به درخت کرد و گفت :

چه تلخ است کنار جاده بودن و نرفتن . درخت زیر لب گفت : ولی تلخ تر آن است که بروی و بی رهاورد برگردی کاش می دانستی که آنچه در جستجوی آنی همین جاست .

مسافر رفت وگفت : یک درخت از راه چه می داند پاهایش در گل است . او هیچ گاه لذت جستجو را نخواهد یافت . شنید که درخت گفت : اما من چستجو را از خود آغاز کرده ام و سفرم را کسی نخواهد دید جز آنکه باید.................

مسافر رفت و کوله اش سنگین بود . هزار سال گذشت .............هزار سال پر پیچ و خم هزار سال بالا و پست.

مسافر بازگشت..... رنجور و نا امید . خدا را نیافته بود. به ابتدای جاده رسید . جاده ای که روزی از آن آغاز کرده بود . درختی هزار ساله و بالا بلند و سبز کنار جاده بود.

زیر سایه اش نشست تا لختی بیاساید . مسافر درخت را به یاد نیاورد اما درخت او را می شناخت.

درخت گفت : سلام مسافر در کوله ات چه داری ؟ مرا هم میهمان کن .

مسافر گفت : بالا بلند تنومند شرمنده ام کوله ام خالی است و هیچ چیز ندارم .

درخت گفت : چه خوب ! وقتی هیچ چیز نداری همه چیز داری اما آن روز که می رفتی در کوله ات همه چیز داشتی . غرور بیشترینش بود که جاده آن را از تو گرفت . حالا در کوله ات جا برای خدا هست .

و قدری از حقیقت را در کوله مسافر ریخت . دستهای مسافر از اشراق پر شد و چشمهایش از حیرت درخشید و گفت : هزار سال رفتم و پیدا نکردم و تو نرفته ای و این همه یافته ای !

درخت گفت : زیرا تو در جاده رفتی و من در خودم . پیمودن خود دشوارتر از پیمودن جاده هاست !!!

بله او همین جاست . نه در خیال مبهم دریا

نه در جزیره ی خضرا

و نه در هیچ کجای دور از دست

هر کجا که دلی به عشقش بتپد

و هر کجا که ما با تمام وجود نامش را بر زبان بیاوریم.